بدیهی است که نثر، جزیی از داستان و فرم است. حتی ممکن است داستان ایجاب کند نویسنده غلط بنویسد: چه غلط املایی، چه دستوری. این موضوع مشروط بر اینکه فرم کتاب ایجاب کند روا است، ولی وقتی فرم کتاب ایجاب نمی کند نشانه کم دانشی است. به گمانم، ویژگی هر نویسنده و هرکسی که ادعای نویسندگی دارد برآمدن از مدعای خود است و آن ادعا هم در نثر ظهور پیدا می کند. نمی توانم بپذیرم آدم هایی که ادعای نویسندگی دارند فارسی بلد نباشند. حواسم به این هست که داستان، نثر است به علاوه کلی ویژگی های دیگر.