فیلم خارجی آری یا نه؟! تلویزیون ایران احتمالا از معدود تلویزیونهای جهان است که فیلمهای تازهاکران را بلافاصله پخش میکند؛ حالاترش نکنید! درست است که از نسخه های پردهای -و اخیرا البته «باکیفیتدانلودی»- استفاده میکند و ممیزی هم شدیدا سلیقهای اعمال میشود در همه شبکه هایش و دوبله بعضی از این کارها، سه ساعت هم طول نمیکشد و اغلب هم صدای زمینه ندارند و دیالوگها هم عوض شده در حد بوندسلیگا! اما به هر حال تلویزیون ما این ویژگی را دارد که میخواهد خلااکران فیلم خارجی را در سالنهای سینما پر کند؛ تا اینجای کار مشخص است که تماشاگر ایرانی از لحاظ مطلع بودن از اکران لااقل امریکا و تا حدی فرانسه، نیازی به اکران فیلم خارجی احساس نمیکند؛ اگر هم احساس کند، میرود نسخه خیلی بهتر همین فیلمها را از شبکه نمایش خانگی میخرد؛ اگر باز هم قانع نشد چند کانون فیلم خوب در چند پردیس سینمایی هست که فیلمها را با کیفیت بالاروی پرده ببیند؛ باز هم قانع نشد؟! میتواند دانلود کند! پس چه لزومی دارد در حالی که سالنهای نمایش ما، کفاف اکران یکسوم تولید سالانه ایران را هم نمیدهند، فیلم خارجی اکران کنند؟ مخالفان اکران فیلم خارجی، همین دلایلی را که گفتم، میگویند و ظاهرا هم حق دارند اما یادمان نرود که اکران محدود فیلم خارجی نه تنها حس رقابت را در تولیدات داخلی بالامیبرد که پای سینماروها را به سالنهای سینما باز میکند و همین امر به رونق سینمای ایران اضافه میکند.میگویید شعار است؟! پس چرا همین شعار در دهه شصت جواب داد، خیلی خوب هم جواب داد؟ به نظرم باید منطقی بود!