خانه که خانه است؛ فرقی نمیکند که از آجر و چوب ساخته شده باشد یا سنگ و سیمان و ساروج. مهم اما ساکن آن مسکن است. کسی که سالها، در آن چهاردیواری، منزل کرده و لابد آنجا محل آیند و روند بسیاری کسان بوده است. اما قدم گذاشتن در خانه بعضی نفرات، آدمی را روشن میدارد. بخصوص که اگر او اهل فکر و درک بوده باشد و آثار قلمی شدهاش، سبب تنویر افکار خیلیها. بدون شک «علی شریعتی» یکی از آنها است که خانه شصت سالهاش اگرچه به گفته کاربلدان میراث فرهنگی، فاقد ارزش معماری است اما بنا بر همان فرضیه از پیش گفته، یک شیرینی عجیبی دارد قدم زدن در آن و دست کشیدن به در و پنجره و البته ماشین تحریر انسان سازش. آن هم حالاکه مرمتاش پایان یافته و نونوار شده است. به گفته عیسی علیزاده؛ مدیرعامل سازمان زیباسازی شهر تهران «کفسازی بخصوص در مورد موزاییکهای ساختمان به گونهای بوده که مطابق با تمام بخشها باشد و کمترین تغییر در فضای تاریخی خانه دکتر شریعتی اتفاق بیفتد. زیرزمین خانه که به طور کامل مخروبه بود مرمت و بهسازی شد. همچنین پیش از این، اتومبیل سرمهای رنگ «مسکوویچ» دکتر شریعتی تعمیر شده و در حیاط خانه قرار گرفته بود که سازمان برای این وسیله نقلیه تاریخی سایهبان تعبیه کرد تا از باد و باران و آفتاب در امان باشد.» حالادیگر میشود خیلی بیشتر از قبل، با آن خانه خاطرهانگیز خیابان جمالزاده شمالی، خاطره بازی کرد. باری آن معلم شهید، خود برای ما خاطره بود.