امشب کسی سراغ تو را نمی گیرد جز آن مرد بیمار جذامی که تمام شب را به انتظار تیمار نشسته است؛

امشب کسی سراغ تو را نمی گیرد جز آن کودک یتیم که شب را پشت در به صبح رسانده است؛

کسی سراغ تو را نمی گیرد جز آن بیوه زن که دوباره یتیمانش بی پدر شدند؛

هیچکس سراغ تو را نمی گیرد جز آن چاه که درد دل با تو می گفت؛

کسی سراغ تو را نمی گیرد جز زینب و ام کلثوم که درد بی پدری بر دوششان سنگینی می کند و جز حسن و حسین که امید و آرزویشان تو بودی؛

امشب کسی سراغ تو را نمی گیرد جز پیامبر(ص) و فاطمه(س) که منتظر زیارت تواند و جز خدا که محبوب توست؛ کسی سراغ تو را نمی گیرد جز آن شمشیر زهرآگین که برفرق ات نشست و جز آن نامرد، که پیشانی ات شکافت و دیگر هیچکس سراغ تو را نمی گیرد؛

سراغ مردمان را چه کسی می گیرد؟!

ولی تو سراغ همه را می گیری. تو با همه ای، با آن کودک یتیم و آن بیوه زن تنها، با آن بیمار کنج خرابه، تو التیام درد چاهی و استجابت دعای آه، تو همیشه سراغ انسانیت را می گیری و احوال بشریت را می پرسی، تو هنوز هم به فکر شیعه ای، هر چند هیچکس سراغ تو را نمی گیرد؛ ای مظلوم تاریخ، «علی»