حتی اگر نام همایون خرم را نشناسید و حتی اگر ندانید که بوده و چه کرده و چطور زندگی اش گذشته، بازهم بخشی از زندگی شماست. حضور خرم در زندگی هر ایرانی، نه به واسطه آشنایی عمیق و دقیق ایرانی ها به موسیقی که به یک فرهنگ و عادت قدیمی، بازمی گردد: فرهنگی که می گوید، بدون موسیقی و نوایی که همراه لحظه های ما باشد، حتی یک غذا خوردن ساده در رستوران بین راهی هم چندان جذاب به نظر نمی رسد و چه بخواهیم و چه نخواهیم، حداقل یک بار در معرض شنیدن موسیقی کلاسیک و قدیمی ایرانی قرار گرفتیم و چه سلیقه ما باشد و چه نه، ریتم بعضی از آهنگ های قدیمی، برای همه ما آشنا و دوست داشتنی است.

آهنگ هایی مثل «تو ای پری کجایی»، «رسوای زمانه»، «اشک من هویدا شد» و... که از آثار دوست داشتنی خرم هستند و نسل جوان ایرانی، خیلی زودتر از آنکه نام خرم را بشناسد، این موسیقی ها را شنیده و با آنها آشناست. برای همین است که نام همایون خرم، به زندگی ایرانی ها و لحظات خاص آنها گره خورده و چه چیزی مهم تر از این برای یک هنرمند. هنرمندی که می گویند در 14 سالگی جزو نوابغ دنیای موسیقی ایران شد، سال های سال بهترین آهنگ ها را ساخت و برای مدت بسیار زیادی هم گوشه نشین شد تا بالاخره و در اواخر عمر توانست کنسرتی برگزار کند و ببیند که نسل جوان ایرانی، همچنان مشتاق حضور او هستند و همچنان سه سال بعد از مرگش سالروز تولد او را که همین امروز است به یاد دارند و نام و خاطره او را زنده نگه می دارند.