هر روز میام اینجا. از اول صبح تا آخر شب. بعضی ها بیشتر با کارگر راه میان، بعضی ها کمتر. هرچه که باشه ما راضی شون می کنیم تا یه لقمه نون در بیاریم. روزی 5 هزار تومان هم رفتیم. دیگه از هیچی که بهتره. صاحب کار فقط می بره. بدون غذا و هیچی. بعضی اوقات همه پولی که می گیریم خرج تاکسی و غذا و مترو می کنیم. مثلا باید شب از فرمانیه تا اینجا برگردیم

پرس و جو نمی خواهد؛ به ردیف، روی لبه سیمانی پل نشسته اند. یک عده این طرف و یک عده آن طرف. هر سنی که فکرش را کنی. از 10-11 ساله گرفته تا پیرمردی شاید 70 ساله. اما جوان ترها بیشترند. همان ها که پشت لب شان تازه سبز شده با