پدرم که می رفت آنقدر کوچک بودم که خداحافظی نکنم، بلد نبودم خداحافظی کنم، فکر می کردم باید برای هرکه مادر می گوید دست تکان بدهم و این یک بازی بامزه است، بازی ای که حتی امروز هم در ناخودآگاه ام از آن می ترسم.

مادرم پیامبری بود امین که برای من کتابی آورد با آیات محکمی از پدرم و می گفت او رفته تا دیواری باشد بین تو و مرگ مادرم می گفت پدرت جانش را که آخرین دارایی اش بود کف دست اش گرفت تا تو زنده بمانی تا بچه های این سرزمین مثل تو زنده بمانند. تا هر کسی هر جایی سیلی خورد به خاطر بیاورد افسانه هایی مثل ابراهیم هستند که می رسند تا داد بستانند، هستند تا امید نمیرد. مادرم می گفت: «پدرت شهید شده است.»