روحانی شهید «داوود صادقی نفت چالی»، فرزند مرحوم شیخ داود، در دهم مرداد 1348، در کوهستان بهشهر قدم به عرصه وجود نهاد. یک سال بیشتر از تولد او می گذشت که پدرش را از دست داد. از آن پس داوود، برادر و دو خواهرش تحت سرپرستی و تکفل عموی بزرگوارش، حجت الاسلام والمسلمین شیخ منصور (محمود) صادقی قرار گرفتند. او پس از آموختن قرآن کریم و گذراندن دوره ابتدایی، به تدبیر عمویش رهسپار حوزه علمیه «سعادتیه» ساری گردید و چندین سال در آنجا به تحصیل علوم اسلامی پرداخت. در اوج حماسه مردمی و شور و شوق جوانان متعهد این مرز و بوم برای حضور در دفاع مقدس، دعوت امام خود را لبیک گفته و در نیمه دوم سال 1364 عازم جبهه های نبرد حق علیه باطل شد. پس از ماه ها جهاد و رشادت، در فروردین 1365، بر اثر حمله هوایی رژیم عراق در منطقه فاو، شیمیایی شد. او برای معالجه و درمان به بیمارستان «ولینگتون» لندن اعزام شد و بیش از یک ماه در آنجا تحت معالجه قرار گرفت. پس از مراجعت از لندن، هنوز از زخم های ناشی از تاول های پوستی، ناراحتی های چشمی، تنفسی و عفونت ریوی رنج می برد و ماه ها در بیمارستان های ساسان و لبافی نژاد تهران بستری بود. برای ادامه تحصیل به حوزه علمیه امام خمینی-رحمت الله علیه- گرگان رفت و مدت چهار سال در آنجا مشغول تحصیل بود. اواخر سال 1369 راهی حوزه علمیه قم شد و در مرکز علوم اسلامی جانبازان قم به ادامه تحصیل پرداخت. پس از پنج سال اقامت در قم، بر اثر وخامت وضعیت ناشی از عوارض شیمیایی و تشخیص پزشکان، قم را ترک و به شهرستان قائم شهر مراجعت کرد. از تابستان 1374 تا زمان شهادت، بارها در بیمارستان های ساسان تهران و امام خمینی(ره) ساری بستری گردید. با شدت گرفتن این عوارض در خرداد 1376، مجددا در بیمارستان ساسان تهران بستری شد و پس از دو ماه تحمل رنج و بیماری، در نیمه شب سه شنبه 76/5/28، دعوت حق را لبیک گفته و در اوج غربت و مظلومیت، به درجه رفیع شهادت نایل گردید.