هم اینک که برای تان از نجف دریابندری عزیز می گویم؛ چندین شب است که مطالعه دوباره دو کتاب «یک گل سرخ برای امیلی» و «تاریخ فلسفه غرب» با ترجمه وی را آغاز کرده ام. بی هیچ اغراقی، دریابندری از آن دسته آدم هایی است که هیچگاه از یاد و خاطره ها فراموش نمی شود. مردی بی نهایت دوست داشتنی و شاد که حتی هم نشینی و هم صحبتی اش می تواند بسیار شادی بخش باشد. با تکیه بر شناختی که از او دارم، معتقدم که دریابندری نگاهی مثبت به دنیا و آدم ها دارد؛ آنچنان که اگر سراغ او و اخلاقش را از هر یک دوستان و آشنایان این نویسنده و مترجم بزرگ بگیرید همه به نیکی از او یاد می کنند. با وجود این خیلی متاسف هستم که چندی است وضعیت جسمانی چندان خوبی ندارد. متاسفم که گذر زمان به بزرگان ما رحم نمی کند و ما نمی توانیم تا ابد از وجود آنان بهره مند شویم. در ارتباط با ترجمه های بی همتای دریابندری همین بس که بگویم به عقیده من اگر قرار باشد به انتخاب 10 مترجم برتر کشورمان آن هم در نیم قرن اخیر دست بزنیم، بی شک نجف دریابندری در میان این افراد، نخستین خواهد بود.