خوب زندگی کردن یک هنر است و انسان ها به نسبت ظرفیتی که برای پذیرش نقش های جدید و کسب تجربه های تازه دارند، هنرمندند.

سالم زندگی کردن، سهل و ساده نیست؛ اما امکانپذیر است، مشروط به اینکه هنرمندان صحنه زندگی، آن را به عنوان یک باید قوی، برای اشباع و تمام و شاد زندگی کردن، ملحوظ نظر داشته باشند.

حفظ تعادل، یکی از ملزومات سالم زندگی کردن است و نیازمند آگاهی و کسب مهارت.

مهمترین عامل کسب این مهارت غنا و سلامت فرهنگ جامعه است.

یک جامعه سالم به رهبران فکری باز نیازمند است که ناقد و روشنگر فرهنگ مردم باشد؛ فرهنگی که بیماری و نقایص و کاستی های آن، می تواند امکان و شانس زندگی توام با خوشبختی را از انسان ها، سلب کند.

جامعه ای که اعضای آن، از زبان محبت و عشق ورزی و احترام و.. . غافل باشند و برای برقراری ارتباط با هم از زبان زور، خشونت و بی حرمتی، بهره بگیرند؛ جامعه ای خواهد بود که شادی و آرامش، گمشده آن است.در چنین فضایی که از نفرت و آمادگی برای مقابله، اشباع شده است، انسان ها سلامت خود را در معرض تهدید خواهند یافت.احساسات منفی بر روح و یکایک اندام های بدن شهروندان، اثر می گذارد.افراد زمانی که نفرت می ورزند، یکایک اعضای بدن خود را به فعالیتی منفی وا می دارند.و تاوان آن را در قالب بیماری های قلبی عروقی، روماتیسم، آرتروز، ناراحتی های عصبی و... می پردازند.انسان برای آنکه سزاوار خوشبختی و سلامتی است، نباید نفرت بورزد و در فضایی سنگین از زهر تقابل و خشم و عصبیت، نفس بکشد.آن ها که با زبان هنر و فیلم مانوسند، وظایف سنگینی به عهده دارند.

آن ها می توانند با بهره گیری از هنرشان، مزاج روحی جامعه را تغییر دهند و هنر سلامت زیستن را با بهره گیری از زبان فیلم، به افراد جامعه آموزش دهند.