نه فکر کنید فقط در ایران این جوری است. در ایران البته این جوری تر است ولی خب نان خوردن از نوشتن و نویسندگی در همه جای دنیا سخت است. اینقدر سخت که می شود کسانی را که تنها از طریق نوشتن و حق التالیف آثارشان ارتزاق می کنند در دسته خوش بحالان عالم قلمداد کرد. یک بار از یکی از شاعران استخوان دار مملکت شنیدم که گفت من فرش هام رو فروختم که کتاب هامو چاپ کنم، حالاکتاب هامو می فروشم که فرش بخرم. حالامن اصلادرباره مشقت نویسنده بودن در ایران حرف نمی زنم. دارم از «بر هر که بنگری به همین درد مبتلاست» حرف می زنم. فارغ از در کجا بودن نویسنده یا به چه زبانی نوشتنش. در پاریس و در محله موماقت که از قرن نوزدهم