این یکی زیاد هم دیوانه نیست. حتی جاهایی معقول به نظر می رسد. کهنه رندی است شوخ و عیاش که گاهی ناخواسته گرفتار ماموریت های غیرممکن می شود. از آنجا که اهل شانه خالی کردن از زیر بار مسوولیت نیست تا آخر کار می رود و ما را با داستان هایی پرماجرا همراه می کند. همین ویژگی انسانی اوست که او را از خیل دور و بری هایش متمایز می کند. آدمی است کمک کار که نمی تواند چشم به روی فاجعه ببندد و راهش را بگیرد و برود. از این نظر شاید ابله بنماید و همین ویژگی کافی است که ویزای ورود به دارالمجانین برایش صادر شود. در ادبیات نحیف ایران سخت است جلال آریان بودن. از معدود شخصیت های داستانی است که به یک آدم شناسنامه دار