اینجا همه چیز ساکت است. سرد و ساکت. من این پایین، تن به آب سپرده ام که آرام و بی خیال دست در دست ریشه های نیلوفری که با پاهای من یکی شده اند مثل ننویی همیشه تکانم می دهد تا خوابم نیاشوبد. خواب ابدی و آرام من. کاش کسی آمده بود کاش کسی زودتر آمده بود، اما نیامد و من رفتم. من مدت هاست رفته ام.

مدت های طولانی یا کوتاه دیگر معنی ندارد تنها چیزی که معنی دارد این است که چشم انتظارانی دارم که اشک هایشان هر روز آب دریاچه را شورتر می کند و هنوز منتظرم. هنوز منتظرم کسی بیاید و دستم را بگیرد و با خود ببرد. باید بروم، اما اینجا همه چیز تاریک است و این ریشه ها دست از من نمی کشند تا مثل چوب پنبه ای بروم آن بالاو خودم را به چشم انتظارانم نشان دهم. در این گرداب تاریک انتظار پایانی ندارد اگر....