هوشنگ هری گفت: «کرک و پرمون ریخته، ببین دوروبرمون چه جوری خالی شده. هرکی یه دوره ای داره، تموم که می شه تموم شده، دیگه هیچ کاری نمی شه کرد. بدیش اینه که آویزونی، نه می افتی نه سر پایی. تف به گور بابای هرچی آدم دلال مسلکه. تا جنب بخوری یه قیمت می چسبونن رو پیشونی ت و به دوزار می فروشنت. ما رو نه کسی خرید و نه کسی فروخت، عاقبت به خیر شدیم. افتادیم گوشه قهوه خونه مشدی، صبح رو شب کردیم، شب رو صبح. مینا گیر داده بود، مرد! بالاخره یه بچه بیار که قلابت گیر کنه به زندگی. گفتم، گیر نکنه چی می شه؟ گفت، هیچی! همین می شی که شدی، یا خماری یا نشئه. گفتم، یعنی اگه آدم بچه پس بندازه گیر می کنه به زندگی! پس