«دیدن جهان، هجی کردن آن است/ آینه کلمات: کجا بودم؟.../ کلمات من از گودال حافظه ام به من می نگرند.../ من همان جا که هستم بودم/ میان حصارهای ناپایدار/ ایوان کلمات...» اوکتاویو پاز را بسیاری از منتقدان معاصر ادبیات مکزیک، نماینده درخور روح مکزیک یا حتا آمریکای لاتین می خوانند. او برخلاف جریان اصلی هنر مدرن مکزیک، عناصر بومی را با دغدغه های جهانی اش درهم آمیخت تا از مصائب و تاریخ مکزیک بنویسد. شعر بلند «طرحی از سایه ها»ی او سراسر خاطره است و روایت لحظه هایی از زندگی شاعر که با خاطره جمعی مردمی پیوند می خورد. کتاب تازه منتشرشده «طرحی از سایه ها» علاوه بر این شعر، مقدمه و موخره ای نیز دارد: مترجم