زمانی بود که کتاب های درسی ما، وقتی دانش آموز دوره ابتدایی را تمام می کرد، آن قدر غنی بودند که مدرک ششم ابتدایی کفایت می کرد برای تدریس و سواد فارسی کسی که ششم ابتدایی را داشت، در حدی بود که شعر هزارساله را خوب می شناخت و شناخت نسبی قابل قبولی هم از نثر قرون چهارم و پنجم و ششم هجری داشت؛ البته این مال موقعی بود که دکترای ادبیات فارسی این مملکت، آدمی بود به اسم دکتر معین، وارث ادبی دهخدا و نیما؛ مال موقعی بود که استادان دانشگاه های این کشور، بهار و همایی و فروزانفر بودند. هر چقدر از لحاظ زمانی جلوتر آمدیم مدرک، کم ارزش تر شد مثل اسکناس. حالادر وضعیتی هستیم که اگر کسی مدرک کارشناسی ادبیات فارسی را داشته باشد و یک بار متن کامل تاریخ طبری یا کشف الاسرار را خوانده باشد، ذوق زده می شویم! واقعا چه بر سر کتاب های درسی ما آمده؟