بهانه این گفتار نه انگیزه های سیاسی بلکه دغدغه ای شهروندی است. دغدغه ای که مدتی است در حقیقت خاطر این حقیر را به خود مشغول کرده؛ چند روزی است کلیپی در شبکه های مجازی درباره نحوه سوارشدن هم میهنان به مترو کرج دست به دست می شود. به لطف آنکه این جانب نیز مدتی است میهمان تهران، شهری با آسمان خاکستری، هستم و در ساعات متفاوت روز به فراخور نیاز، گاه اتمسفر لوازم حمل ونقل درون شهری (اتوبوس و مترو) را تجربه کرده ام، اندوهی دوباره را با دیدن این کلیپ لمس کرده ام.

تاثرآور است دیدن هم میهنان عزیز در اتوبوس ها و واگن های مترو در شرایطی که از شدت ازدحام، امکانی برای خروج مسافران به سادگی، وجود ندارد. تاثرآور است مشاهده شهروندان درحالی که حرمتی چنان که شایسته آنهاست، برای این سفرهای گاه نه چندان کوتاه درون شهری برای آنها لحاظ نمی شود و دشوار است در این لحظه های خستگی، کم حرمتی و تحمل های اندک، صورت بخشی ارزش های اخلاقی را به درستی و تمامی از ایشان انتظار داشتن. اینجاست که بخشیده شدن فضاهای اندک نشستن به سالمندان، افراد کم بنیه، ناتوان و بانوان، رفته رفته از صورت فضیلتی اخلاقی خارج یا حداقل به دست فراموشی سپرده می شود.

ضمن تاکید به تداوم و تقویت راهکارهای منطقی موجود از سوی مسئولان در حمایت از گروه های نیازمند و آسیب پذیر جامعه در سطوح متفاوت حیات اجتماعی، شاید بتوان با واقعی ترکردن نرخ کرایه های مترو و اتوبوس، هم شاهد افزایش شمار واگن ها و اتوبوس ها در مسیرهای متفاوت شهری و به دنبال آن رضایت خاطر و آسایشی بیشتر برای شهروندان بود، هم عزت و حرمتی بیشتر را برای هم میهنان عزیز شاهد باشیم. از سوی دیگر هم وطنان عزیز نیز فرهنگ ایثار را در پشتیبانی از جبهه های نبرد و عرصه های رزم دفاع مقدس هنوز فراموش نکرده اند و با وجود چنین کارنامه ای در پیش رو، انتظاری بیش از ملغمه ای غیراخلاقی، چنان که این روزها گاه شاهد آن هستیم، در تعامل با یکدیگر از ایشان می رود. به عنوان یک شهروند از مسئولان و دستگاه های محترم مسئول تقاضا دارم با اتخاذ تصمیماتی عاجل و درخور، برای حل این معضل و برای زمینه ای از زمینه های زوال آداب شهروندی در عصر زوال ارزش های اخلاقی، هرچه زودتر چاره ای بیندیشند که فردا حقیقتا دیر است.