اوایل دهه 40 بود که با پایان دوره هنرپیشگی هنرستان وارد اداره تئاتر شدم. آن زمان مهدی فروغ رئیس اداره بودند و بزرگانی چون رکن الدین خسروی، حمید سمندریان، علی نصیریان، عزت الله انتظامی و جعفر والی در این اداره در کسوت کارگردانی مشغول فعالیت بودند. آن ایام یک آقا که اسم شان به صورت دقیق در خاطرم نیست و همین قدر به یاد دارم که افسر بودند بیشتر آثار را ترجمه شده تحویل اداره تئاتر می داد. هر کدام از کارگردان ها که توان اجرای یک اثر نمایشی را داشتند برای کارگردانی کار انتخاب می شدند. آن روزها تنها محل عرضه تولیدات اداره شبکه تلویزیونی ثابت پاسال بود که دولتی نبود وبه صورت خصوصی اداره می شد.

برنامه ها تک پرده ای بود و چهارشنبه شب ها به صورت زنده از این شبکه پخش می شد. نخستین کار من پس از ورود به اداره تئاتر پیسی بود به نام «ویولن ساز کره مونا» که آقای والی آن را کارگردانی کرد. در نخستین کار من افتخار داشتم که در خدمت آقای والی این کار را انجام بدهم. جعفر والی در نخستین تجربه کاری من را بسیار خوب و هنرمندانه راهنمایی کرد که برای همیشه مدیون او هستم. بعد از این کار این افتخار را داشتم که با علی نصیریان کار کنم که خداوند سالم شان نگه دارد؛ از بهترین کارگردانان، بازیگران و در مجموع انسان شریف و نازنینی که در این سال ها توفیق همکاری با او را داشته ام. از نسل جوان تئاتر یک درخواست دارم که قبل از ورود به این عرصه بزرگانی چون این عزیزان را بشناسند. در نخستین دیدارم جعفر والی را جوانی با استعداد و نجیب دیدم. سواد و همپای آن نجابت از اصول کار در یک اثر هنری است. جوانان برای کار در این عرصه باید شعور وسواد و نجابت و عشق به کار را توامان داشته باشند. خواهشم از نسل جوان این است که مطالعه کنند و این بزرگان را بشناسند تا بدانند تئاتر چه مقوله ای است و چه انسان های فرهیخته ای در این حوزه فعالیت کرده اند.