10 دسامبر سال 1948 اعلامیه جهانی حقوق بشر در شهر پاریس به تصویب رسید. این اعلامیه در حالی منتشر می شد که جهان از دو جنگ جهانی خارج شده بود و بخش عمده ای از جمعیت کره زمین با عواقب این جنگ های خانمان سوز دست به گریبان بودند. در این اعلامیه کوشش شده است که متنی جهانشمول برای همه دوران ها تنظیم شود که برای انسان به موجب انسان بودن و نه دیگر ارزش های انتسابی یا اکتسابی او حقوقی برابر در نظر گرفته شود. بسیاری از کشورها مفاد این اعلامیه را الزام آور دانسته و آن را در حقوق داخلی خود وارد ساختند. این اعلامیه با 48 رای موافق، بدون رای مخالف و 8 رای ممتنع به تصویب رسید. شوروی و تعدادی از کشورهای وابسته به آن به دلیل عدم صراحت در مخالفت با فاشیسم، به علاوه آفریقای جنوبی تحت نظام آپارتاید و عربستان که با موارد مربوط به حقوق ازدواج و حق تغییر دین مخالف بود، به این اعلامیه رای ممتنع دادند. این اعلامیه مطابق کتاب رکوردهای گینس بیشترین ترجمه را در میان مکتوبات در کل تاریخ به خود اختصاص داده است و متن آن به 300 زبان مختلف ترجمه شده است. ولی با گذشت بیش از نیم قرن از تصویب چنین اعلامیه ای و برکشیده شدن ارزش های آن به عنوان ارزش های مسلط در نظام بین الملل همچنان شاهد وجود معیارهای دوگانه در رابطه با رسیدگی و واکنش نسبت به موارد نقض آن در صحنه بین المللی هستیم.