شمسی خانوم برخلاف بیشتر همسن و سال هایش کاملاسالم، تپلی و همچنان دل زنده بود. شمسی خانوم با آن صورت گرد سفید با آن لپ های گل انداخته و چارقد رنگی رنگی همیشه حتی در سردترین شب های زمستان هم دوست داشت لای پنجره ای باز باشد.

او عاشق هوای تازه بود، هوای تازه به او جان می بخشید، زنده اش می کرد، حالاهم که تازه اول پاییز بود و نمه هوای خنکی از لای پنجره تو می آمد، حالاکو تا زمستان و سرمای استخوان سوزش؟

گیرم که هوای پاییز دزد هم باشد، باز گذاشتن لای پنجره که توفان به پا نمی کند. فقط کمی هوای تکراری اتاق را تازه می کند و اینچنین بود که شمسی خانوم با آن اندام دایره ای شکلش، با آن جامه ای که