ساختمان پلاسکو، در ضلع شرقی چهارراهی بود که به آن استانبول می گویند؛ ساختمانی که در اوایل دهه 50 قلب تجارت در تهران بوده است. برج 15 طبقه ای که اولین ساختمان با اسکلت فلزی در تهران بود و دومین ساختمان بلندی که در آن آسانسور وجود داشت، با سرمایه حبیب الله القانیان ساخته شد.

وجه تسمیه ساختمان پلاسکو این است که آقای القانیان اصلامالک کارخانه پلاسکو بود که از جمله مصنوعاتش ظرف های ملامین و پلاستیک بوده است. تکمیل ساختمان از سال 39 تا 41 طول کشید و وقتی که سر برآورد، در تمام تهرانی که آن روزها حدود دو میلیون نفر جمعیت داشت دیده می شد.

بازار شیک و مدرنی که 29 هزار مترمربع زیربنا داشت، با یک طبقه زیر زمین که حوض و صندلی هایی برای نشستن و وقت گذرانی در آنها قرار گرفته بود، جای مناسبی برای خرید کردن بود و با بقیه مغازه ها و بازارهای سنتی آن دوران فرق داشت؛ یکی از اولین تجربه های ایرانی ها از «مرکز خرید» مدرن که جلوی چشم میلیون ها نفر و با پوشش زنده همکارانم در شبکه خبر فرو ریخت.

در این حادثه، حدود 600 میلیارد تومان اموال خصوصی مردم در آتش سوخت و برخی فروشندگان که برای برداشتن بخشی از اموال خود به ساختمان برگشته بودند، زیر آوار گیر افتادند.

ناراحت کننده ترین و غم انگیزترین بخش این فاجعه، از دست دادن آتش نشان هایی بود که برای کمک به اطفای حریق و نجات جان شهروندان به دل حادثه رفته بودند. به خانواده های این عزیزان و به ملت داغدار ایران، تسلیت عرض می کنم و مانند همه مردم کشورم، دست به دعا برمی دارم و از خداوند متعال می خواهم که به مصدومان، مجروحان و مفقودان این حادثه سلامت کامل عنایت بفرماید. ان شاءالله.

الان زمان بررسی چرایی حادثه یا مقصران احتمالی نیست. بررسی ابعاد و شرایط ایمنی ساختمان و مسائلی از این دست، باید از طرف کارشناسان در زمان مناسب و غیرهیجانی انجام شود. امروز زمان دست به دست دادن همه برای کاهش آلام، همدردی و اقدام برای کمک است. تشکیل کمیته حقیقت یاب از سوی قوه قضاییه می تواند دستور کار بعدی باشد.