«صدای در آهنی را که از دور شنیدم، دست از تعریف حکایت کشیدم و نگاهی به دکتر انداختم. سلول سرد بود. من که برای دکتر قصه می گفتم، کاموی سلمانی زانوهایش را بغل زده و روی بتن لخت خوابیده بود. لحاف نداشتیم و عین توله سگ هایی تنگ هم می نشستیم تا گرم شویم. روزها بود زمان نمی گذشت و رد شب و روز را گم کرده بودیم. درد را می شناختیم اما هربار که یکی از ما را برای شکنجه می بردند وحشتی به دل مان می ریخت که برای مان تازگی داشت. در این فاصله کوتاه که آماده درد می شدیم، انسان و حیوان، عاقل و دیوانه، فرشته و شیطان یکی بودند. صدای در آهنی که در راهرو پیچید، کاموی سلمانی بلند شد نشست. گفت: اومدن منو ببرن. برخاستم