محمد شریعتمدار، معاون رئیس جمهور و مسئول ستاد انتخاباتی حسن روحانی، در پاسخ به یکی از معلمان معترض که درباره زندانی بودن فعالان صنفی سخن گفت، اظهار کرد: «شما فکر می کنید اگر آقای قالیباف که رئیس پلیس و آقای رئیسی که رئیس دادگستری بودند به عنوان رئیس جمهور انتخاب شوند، تعداد معلمان زندانی کمتر می شود؟» بعد از این اظهارنظر، موجی از شادی معلمان را دربرداشت و برداشتشان و بردشان وسط اقیانوس ولشان کرد. همچنین تعدادی از معلمان از فرط شادی در پوست خودشان نمی گنجیدند که به بیرون هدایت شدند.

به نظر ما، آقای شریعتمدار راستش را گفته و دمش گرم. ما واقعا معتقدیم آدم ها اگر راستش را بگویند مشکلی پیش نمی آید. یک چیزهایی می گنجند، یک چیزهایی نمی گنجند. مسئله انتخابات این است که کاندیداها به گنجایش فکر نمی کنند و شعار می دهند. وقتی کاندیداها راستش را نگویند، مردم تصور می کنند از فردا اینجا می شود بهشت. حالا شما خیال کن مردم فکر می کنند از فردا اینجا می شود بهشت. چرا؟ چون کاندیداها طوری دم از آزادی و فلان می زنند که هرساله تعدادی از مردم با شلوارک گلدار و یک بطری عرق بیدمشک در دست می روند پای صندوق رای. ازشان هم می پرسی چرا؟ می گویند کاندیداها گفتند به ما رای بدهید و عشق وحال.

البته واقعا هم تا دم صندوق اوکی است و جشن و پایکوبی. بعد از صندوق، دیده شده توی صندوق عقب را هم چک می کنند.

خلاصه آقای شریعتمداری (غیرکیهانی) حرف درستی زده، چراکه سیاست این طوری است که یک چیزهایی دست آدم است و یک چیزهایی هست که دست آدم نیست، یک چیزهایی هم هست که دست آدم را در پوست گردو می گذارد، یک چیزهایی هم دست آدم نیست و پای آدم نوشته می شود و یک چیزهایی هم هست که مثل آش کشک خاله است و چه آن چیزها را بخوری، چه نخوری، پات نوشته می شود.

بیخ قضیه

لطفا باشلوارک یا بی شلوارک رای بدهید.