«بی پدر» اولین کار تئاتری است که از سیدمحمد مساوات می بینم که مرا به آینده تئاتر در ایران امیدوار می کند. البته من کارشناس تئاتر نیستم که امیدوارشدن من اهمیت چندانی برای اهل هنر تئاتر داشته باشد؛ مغزپژوهی هستم که در کار تئاتر به دنبال این هستم که ببینم چگونه «تن» می تواند صحنه نمایش «مغز» در تماشاخانه «ذهن» باشد و به این طریق چگونه ارتباط بیناذهنی بین بازیگران و تماشاگران برقرار می شود. انتخاب موضوع نمایش «بی پدر»، دست مایه مناسبی است تا مساوات برخلاف جریان تئاتر در سرزمین ما که تنها بر «زبان» تکیه دارد، تمامی ابزار تنانه برای ابراز حالات هیجانی عاطفی را در صحنه تئاتر به کار گیرد. شش هنرپیشه