چین شامگاه پنجشنبه 31 فروردین 1396 نخستین فضاپیمای باری خود موسوم به تیانژو را با موفقیت به فضا پرتاب کرد. این فضاپیما پس از انجام مانورهای مداری لازم به ایستگاه فضایی تیانگونگ 2 متصل شد. این ایستگاه فضایی تابستان سال گذشته به فضا پرتاب شد و در پاییز به مدت یک ماه میزبان دو فضانورد چینی بود.

پرتاب فضاپیمای باری چین را می توان یکی از مهم ترین رویدادهای فضایی هفته گذشته دانست؛ زیرا این فضاپیمای بدون سرنشین حامل سوخت، آذوقه و تجهیزات موردنیاز فضانوردان چینی در ماموریت آتی آنها به ایستگاه فضایی تیانگونگ 2 است. چین با به کارگیری فضاپیماهای تدارکاتی قادر است عمر مفید ایستگاه های فضایی خود را در مدار زمین بالاتر ببرد و مقدمات حضور طولانی تر فضانوردانش را در فضا مهیا کند.

فضاپیمای تیانژو حدود 6/10 متر طول و 35/3 متر قطر دارد و قادر است در هر ماموریت 6 شش تن بار و دو تن سوخت به فضا حمل کند. پرتاب فضاپیمای باری توسط چین، اقدام نوآورانه ای در صنایع فضایی جهان محسوب نمی شود، اما نمود عینی عزم چینی ها برای انجام اقامت های طولانی مدت در فضاست. ایده به کارگیری فضاپیماهای تدارکاتی برای نخستین بار در ایستگاه فضایی سالیوت 6 شوروی اواسط دهه 1360/ 1980 عملی شد. از آنجا که فضاپیماهای سرنشین دار، فضای داخلی بسیار محدودی دارند، از این رو فضانوردان در هر پرواز، تجهیزات بسیار محدودی را می توانند با خود به فضا حمل کنند. به همین دلیل در ایستگاه های فضایی اولیه امکان اقامت های طولانی مدت چند ماهه در فضا برای فضانوردان وجود نداشت، اما استفاده از فضاپیماهای باری این امکان را به فضانوردان می دهد که با خیال راحت اقامت های چند ماهه ای را در فضا تجربه کنند و در این زمان سوخت، آذوقه و تجهیزات موردنیاز آنها به کمک فضاپیماهای تدارکاتی از زمین برای آنها ارسال شود. سازمان فضایی چین نیز با همین دیدگاه برای نخستین بار به منظور پشتیبانی تدارکاتی فضانور دانش در ایستگاه فضایی خود در مدار زمین از ایده فضاپیماهای باری استفاده کرد؛ در حالی که اکنون در ایستگاه فضایی بین المللی چهار فضاپیمای باری وظیفه پشتیبانی تدارکاتی از آن را به عهده دارند.