چند روز پیش، یکی از رفقا، خوش ذوقی کرده بود و یکی از آهنگ های قدیمی را توی همین تلگرام برایم فرستاده بود و زیرش نوشته بود «این هم یک جور نطق انتخاباتی بود و ما نمی دانستیم». این نطق انتخاباتی را شما هم شنیده اید بلکه اغلب تان حفظید. مال آقای اقبالی است در چهل سال پیش: «دنیا رو کولم می ذارم، روزی صد دفعه می میرم... یه نورد بوم، می آرم، چشم ماه رو در می آرم... اگه چشمات بگن آره، هیچکدوم کاری نداره...» حقیقتا این کارهای سخت را هیچکس - حتی سوپرمن- از عهده برنمی آید، اما بالاخره در عالم شعر، شاعر را نمی شود، بلکه نباید مهار کرد. او سوار بر اسب سرکش خیال، از هفت دولت آزاد است که برای خاطر معشوق کارهایی