به نظر ما همه دولتمردان ما خیلی هم خوب و تیتیش و مامانی هستند و واقعا که اجازه نمی دهند آب توی دل مردم تکان بخورد. به خصوص توی دل کارگران، زنان، فرهنگیان، فعالان سیاسی، متفکران، هنرمندان، احزاب، فعالان اینترنت، فعالان دانشجویی و... چطور؟ این طوری که بدخواهان می گویند چرا کسی به حقوق کارگران و زنان و نویسندگان و روزنامه نگاران و هنرمندان و احزاب و... کاری ندارد. ما می گوییم دلیلش این است که مسئولان این قدر زنان و کارگران و هنرمندان و... را دوست دارند که اجازه نمی دهند دست به سیاه و سفید بزنند یا کاری کنند. به همین دلیل است که فعالیت این افراد یک امر محال است چون مسئولان نمی خواهند زنان و کارگران و... به زحمت بیفتند. در نتیجه هر چهار سال یک بار به اینها می گویند می توانید از خانه بیرون بیایید و رای بدهید که دست وپاتان هم خواب نرود. بعد هم می گویند وقتی رای دادید بهتر است برگردید توی خانه و در را ببندید و پرده را بکشید تا آب ها از آسیاب بیفتد تا چهار سال دیگر. می بینید؟ یکی مثل ما واقعا از ته دل عاشق دولتمردان کشور است. درحالی که توی کشورهای دیگر با میدان دادن و فرصت دادن به طرح مطالبات حقوق شهروندی و زنان و کارگران و اندیشمندان و...، عملا باعث زحمت و دردسر این افراد می شوند. واقعا که ما آدم های نمک نشناسی هستیم.

بیخ قضیه: به نظر ما که خوشی زده زیر دل فعالان اجتماعی. بد است هر چهار سال یک بار بیایید بیرون و یک دوری بزنید و بروید تا چهارسال دیگر؟