امیل زولا در یکی از رمان هایش با عنوان «اثر» یا «شاهکار»، روایتی از یک نقاش به دست می دهد که تمام تلاشش این است که طبیعت را در اثرش به چنگ آورد و هسته واقعی طبیعت را همان طور که هست در اثرش بیافریند. نقاش در ثبت طبیعت در آثارش ناکام می ماند و در آخر دست به خودکشی می زند و خود و خانواده اش را نابود می کند. نقاش این رمان کسی نیست جز پل سزان؛ دوست دوران کودکی امیل زولا. زولا و سزان اگرچه از کودکی با هم دوست بودند اما بعدها هریک به راه خود رفتند و زولا نویسنده شد و سزان نقاش. زولا فکر می کرد که سزان نقاشی شکست خورده است و تلاش های او برای گرفتن طبیعت و ثبت آن در آثارش چیزی جز شکست نیست. ازاین رو