«استخوان هایم/ میراث بلشویک هاست/ چشم هایم دست ساز خزر/ و پوستم زاده گیلان/ انقلاب سفید پشت پنجره بود/ وقتی مادرم مرا به دنیا داد/ و کتاب فارسی پر از سیاهی/ من چقدر کودک بودم!/ و چقدر بزرگ شدم/ وقتی مشت برادرم/ در میدان مجسمه تهران/ روی اسکلت فلزی خیابان قدیمی/ مقابل بانک و سینمای سوخته/ داد می زد/ بعد از پخش بوق و شکلات در خیابان/ مردی در رادیو/ سرود قرمز خواند/ پاهایم را برداشتم/ و به زیرزمین دویدم/ زیر تاریکی چراغ/ دور از چشم پنجره های زخمی/ خودم را در آغوش گرفتم/ و آبستن جنینی شدم/ که مغزش موج برداشته بود/ پسرم را پنهان کردم/ پشت کنکور/ ته انبار/ وسط کیسه های شن/ رو به گلوله/ و یک زنجیر