استاد علی اکبر تجویدی را 50 سال است که می شناسم، اما فعالیت های علمی ایشان بیش از 50 سال است که مشهور است. او از 50 سال پیش با نشان دادن توانایی های خود، از مجریان مهم فعالیت های فرهنگی آن دوره شد. ایشان با تسلط به سنت، به باستان شناسی هنر، فلسفه و عرفان هنری و بویژه نگارگری و نقاشی ایرانی و تعلیم و تربیت هنری مسلط بود. به دانش و هنر مدرن نیز احاطه داشت و بین آنها پیوندی برقرار کرده بود. راهنمایی های وی به عنوان استاد، در نحوه نگاه مدرسان معاصر هنر در دانشگاه ها و دیدگاه هنرمندان بسیار موثر بوده است. ایشان مثل یک پدر فرهنگی برای من و خیلی از هنرمندان بود؛ پدر و راهنمای دلسوز فرهنگی که تسلطی بر سنت و هنر ایرانی و هنرهای دنیا داشت. او با دیدی دقیق به مطالعه جنبه های متنوع هنر مدرن می پرداخت و دید نقادانه خود را در این حوزه با دوستانش در میان می گذاشت. تجویدی اهل تظاهر نبود؛ اقیانوسی از معرفت بود، عارفی به تمام معنا که همیشه در نهایت افتادگی در همه جا حضور پیدا می کرد اما فقط افراد نادری از حضور او بهره مند می شدند. یکی از فرزندان او شهید است، ولی ما هرگز ندیدیم که از این موقعیت برای کسب مقام استفاده کند. اگر بخواهیم از یک واژه برای توصیف ایشان استفاده کنیم، این است که یک دانشمند جامع الاطراف بود. تنها به هنر احاطه نداشت، ادبیات و زبان را نیز بخوبی می شناخت و نظرات صائب او راهنمای کسانی می شد که از او سوال می کردند.