تقویمی روی نیمکت پارک جا می ماند و نویسنده ای براساس خاطرات روزانه یک زن که در 13 روز اول سال نوشته شده، نمایش نامه ای را می نویسد؛ نمایش نامه ای که براساس الگوی موجود در ایده، شامل تکه پاره هایی از زندگی این زن است. این ایده در ابتدای اجرا از سوی یک دانای کل توضیح داده می شود و تاکید می کند بر اینکه ایده اولیه در شکل گیری اندام نمایش «پاره های ساده» چقدر اهمیت دارد. در ادامه با هر بار تاریک و روشن شدن صحنه، بخشی از زندگی مهرناز، روابطش با آدم های مختلف، از مینا دوستش تا سعید برادرش و دیگران را شاهد هستیم؛ بخش هایی که هر کدام در شکل گیری تصور و تصویر ما از مهرناز نقشمند می شوند.