این درست که ما به تخت جمشیدمان می نازیم، به سازه شگفتی چون سلطانیه می بالیم و وقتی از سی و سه پل حرف می زنیم، گل از گلمان می شکفد، اما آنچه روشن است، این که ما با تاریخمان مهربان نیستیم؛ هم سیاست های اجرایی دولت ها در طول دهه ها این را نشان می دهد و هم برخورد بی تفاوت شهروندان، وقتی از مرگ خاطره و بنایی بی تفاوت می گذرند.

خانه های تاریخی ایران یک به یک نه تنها با بولدوزر های شهرداری که از شرم فرو می ریزند و آوار می شوند تا شهرهای تاریخی ایران، خالی از هر خاطره ای شود. جالب این که تجربه خوب بازسازی این خانه ها و تغییر کاربری شان در شهرهایی همچون یزد، کاشان، کرمان و شیراز هم باعث نشده تا