«تا جایی که یادم می آید، همیشه صدای دریا را شنیده ام. این صدا، همراه وزش مداوم باد میان برگ های سوزنی درخت های فیلائوس، که هرگز قطع نمی شود، حتا موقعی که از ساحل دور بودم و میان کشتزارهای نیشکر حرکت می کردم، در تمام دوران کودکی ام برایم لالایی خوانده است. حالا هم آن را در ژرف ترین نقطه وجودم می شنوم و هر جا می روم با خودم می برمش. این صدای کند و خستگی ناپذیر، از آن موج هایی است که در دوردست ها در برخورد با صخره های مرجانی درهم می شکنند و می آیند تا روی ماسه های رود سیاه از نفس بیفتند. روزی نیست که کنار دریا نروم و شبی نیست که با پشتی خیس از عرق بیدار نشوم. روی تخت خواب سفری ام ننشینم، پشه بند