هر گناهی حقیقتی دارد که انسان در دنیا متوجه آن نیست؛ کسی که چشم بصیرت ملکوتی و برزخی داشته باشد، این حقایق را می بیند. مثلا کسی که مال حرام می خورد، در باطن امر آتش می خورد. خداوند در آیه 147 سوره بقره می فرماید: کسانی که برای کسب درآمدی، حقایق کتب آسمانی را کتمان می کنند، چیزی جز آتش نمی خورند.

از نظر قرآن، جاسوسان و کسانی که اخبار دروغ را می شنوند، «سحت» می خورند. (مائده، آیه 42) همچنین نسبت به اهل کتاب می گوید که آنان در گناه و عدوان شتاب می ورزند و خورندگان «سحت» هستند. (همان، آیات 62 و 63)

واژه «سحت» در زبان عربی به زمینی گفته می شود که بر خلاف گذشته علفی در آن نروید. همچنین به جدا کردن دنبه از گوشت؛ و پوست درخت از تنه آن «سحت» می گویند. در زبان عربی پاک کردن روی زمین و نیز به مال حرام که همراه با عار و ننگ است، سحت می گویند.

از نظر قرآن کسی که با انجام گناهانی چون رشوه گیری یا با کتمان حقایق، درآمدی کسب می کند، گرفتار «سحت» است. از آنجا که چهره قیامتی این عمل مانند پوست کنی است، باید گفت که این دسته از گناهکاران با این گناهان خود در حقیقت پوست خود را می کنند و از آن تغذیه می کنند. خداوند می فرماید: قال لهم موسی ویلکم لا تفتروا علی الله کذبا فیسحتکم بعذاب وقد خاب من افتری؛ موسی به [ساحران] گفت: وای بر شما، به خدا دروغ نبندید که خدا با عذابی، شما رانابود می کند (پوست شما را می کند؛ چنانکه پوست درخت کنده می شود)؛ و هر که دروغ (بر خدا) بندد، نومید می شود.(طه، آیه 61)

پس چهره ملکوتی برخی از گناهان همانند خوردن از پوست بدن کنده شده خودشان است. از این رو خداوند آنان را «اکالون للسحت» معرفی می کند و از این عمل برحذر می دارد.(مائده، آیه 42) این افراد راه حیاتی خود را با دست های خودشان می کنند و به زیبایی خود آسیب می رساند و ننگ و عار را برای خود رقم می زنند و از همان کثافت خود می خورند.