ابلیس یا همان شیطان، دشمن قسم خورده ای است که همواره شیطنت دارد و به عنوان رهبر شیاطین جنی و انسی عمل می کند. این شیطان هرگز انسان را رها نمی کند و عوامل و کارگزاران خود را می فرستد تا دور آدم طواف کنند ودر زمان مناسب عملیات نفوذی داشته باشند.

مومن چون هشیار و بیدار است و غافل از توطئه دشمن نیست، همواره مواظب و مراقب است تا از سوی شیطان آسیبی به او نرسد و راه نفوذی نیابد. می داند که اودشمن است و توطئه ها و دسیسه ها دارد و این گونه نیست که توهم توطئه باشد.

از همین رو، مومن وقتی می بیند که این طواف کنندگان تماسی بر قرار کردند سریع واکنش نشان می دهد: إن الذین اتقوا إذا مسهم طائف من الشیطان تذکروا فإذا هم مبصرون؛ پرهیزگاران هنگامی که گرفتار وسوسه های شیطان شوند، به یاد (خدا و پاداش و کیفر او) می افتند و (در پرتو یاد او، راه حق را می بینند و) ناگهان بینا می شوند. (اعراف، آیه 201)

از آنجا که شیطان دست بردار نیست، ممکن است همان گونه که تماسی می گیرد تا وضعیت سنجی کند و سپس حمله اصلی را انجام دهد، همچنین هر از گاهی سیخونکی می زند تا اوضاع را بسنجد. خداوند در باره واکنش سریع مومن نسبت به این گونه حملات شیطان می فرماید: و إما ینزغنک من الشیطان نزغ فاستعذ بالله؛ و هرگاه سیخونکی (وسوسه ای) از شیطان به تو رسد، به خدا پناه بر که او شنونده و داناست! (اعراف، آیه 200)

نزغ یعنی سیخ و تازیانه زدن به پهلوی حیوان برای تهییج و تحریک او تا زود و تند پیش برود. شیطان های طوافگر این گونه هستند که دور آدمی می گردند و هر از گاهی مانند پشه نیشی می زنند تا وضعیت را بسنجند. در این حالت باید به خدا پناه برد و معاذالله را در قول و عمل نشان داد.