آشنایی رسمی و دوستی نزدیکم با مدیا کاشیگر به بیست و پنج سال قبل بازمی گردد؛ اوایل انقلاب بود که به دعوت کریستیان گراف؛ سفیر وقت فرانسه در تهران به یک میهمانی رفتم و آن میهمانی بهانه ای برای دوستی مان شد.

بعد از آن کم کم دوستی مان عمیق تر شد، آنچنان که با بهرام دبیری، محمدعلی سپانلو، جواد مجابی، امید روحانی، شهریار(برادر خودم) و مدیا کاشیگر دور هم جمع می شدیم و آنقدر دوستی صمیمانه ای داشتیم که اغلب صدای قهقهه مان فضای ساختمان را پر می کرد. بواسطه سال ها دوستی با مدیای عزیز معتقدم که مردی بسیار خوش اخلاق و مترجمی زبده بود. متاسفانه امروز از آن جمع دوستانه تعداد بسیار کمی باقی مانده اند و اغلب آنها را که از بزرگان عرصه فرهنگ و هنر بودند از دست داده ایم. محال بود شما در جمع افرادی که به نام شان اشاره شد، بنشینید و حتی لحظه کوتاهی از این همنشینی به سکوت بگذرد. خاطراتی که بواسطه سال های بی شمار دوستی مان در ذهنم نقش بسته آنقدر زیادند که نمی دانم از کدام یک از آنها بگویم.

نمی دانم بعد از فقدان بزرگانمان جای خالی آنان را چگونه پر خواهیم کرد! نمی دانم با این شکافی که میان نسل پیشکسوتان فرهنگ و ادبمان با جوانانمان رخ داده چگونه با این فقدان ها روبه رو خواهیم شد. مدیا کاشیگر رفته و حالا باید حسرت از دست دادن بزرگ دیگری را بخوریم که ادیبی بی مانند بود. نمی دانم باید با جای خالی اش چه کنیم.