چندی است تب معاصریت جامعه هنر و معماری ایران را فراگرفته، به گونه ای که دامنه های آن از موسسات آکادمیک تا کافه ها و شب نشینی گسترش یافته است؛ بحث و اظهارنظر هایی درباره فرهنگ معاصر، هنر معاصر، پست مدرنیسم و موارد منشعب شده از آن که گاه تا برداشت های طنز یا تا سرحدجدل پیش می رود؛ کلماتی که ساختارهای جدید فرهنگی غرب را منعکس می کنند و به آن جهت می بخشند و در محتوا به گونه ای زنجیر وار به هم پیوسته اند. در غرب با ظهور پست مدرنیسم، نوعی بی اعتنایی و پشت کردن به نخبه گرایی و خردگرایی مدرن و پاره ای از گرایش های زیبایی شناختی آن اتفاق افتاد که زمینه را برای حضور و پذیرش گرایش هایی نظیر کیچ، کمپ و