یکی از عمده تفاوت های کشورهای توسعه یافته نسبت به سایرین توجه به شاخص آموزش است: آموزشی که برای تاثیرگذاری بیشتر باید با برنامه ریزی دقیق و از سنین کودکی آغاز شود و به تدریج به چشم اندازهای آتی و برنامه های بلندمدت، در مسیر اصلی قرار بگیرد. قطعا یکی از معیارهای اندازه گیری برای نشان دادن میزان توجه دولتمردان کشورهای مختلف بودجه ای است که به این امر اختصاص می دهند. در بسیاری از کشورهای پیشرفته این ارقام درصد قابل توجهی از درآمد ملی را به خود اختصاص می دهد.هرچند شاخص اختصاصی بودجه نیز بدون پشتوانه مطالعاتی و برنامه ریزی دقیق نمی تواند اثرات مثبت پایداری در پی داشته باشد و گاهی ممکن است با رشد تک بخشی موجبات نابرابری و بی عدالتی آموزشی را در بر داشته باشد. در کشور ما البته در بعضی از بخش ها که مورد عنایت بیشتری بوده امروز شاهد خروجی های شگفت انگیزی هستیم. در بخش های صنایع نظامی، نانو، پزشکی و غیره اما در بخش های مرتبط با صنعت، فرهنگ و امور اجتماعی هنوز موفقیت درخور توجهی که در شان کشور باشد حاصل نشده که قطعا نیازمند توجه بیشتر است. یکی از بزرگ ترین و سنگین ترین وظایف سازمان هایی نظیر سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور، مرکز پژوهش های مجلس و سایر مراکز مطالعاتی فعال در این بخش برنامه ریزی دقیق آموزشی با علم به نیازمندی های آتی کشور و بودجه موجود است. امری که متاسفانه هنوز هم خط مشی مشخصی پیدا نکرده که اگر پیدا می کرد بیکاری ما در بین بعضی از فارغ التحصیلان بدین گونه متورم نبود و افرادی که قرار بود برای رفع چالش های پیش روی کشور تربیت شوند امروز خود به مشکلی مضاعف تبدیل شده اند. قطعا کمبود بودجه آموزشی تابع شرایط خاصی است که همگی مجبور به تحمل آن هستیم اما عدم توجه به برنامه ریزی صحیح و هدف گذاری دقیق آموزشی جای بحث فراوان دارد. امروز ما دچار چالش های متعدد و فراوانی در بخش های اقتصادی، صنعتی، پولی و مالی حتی مشکلات عدیده ای نظیر مرگ ومیر ناشی از سوانح رانندگی هستیم: مشکلاتی که یکی از اصلی ترین راه های مبارزه و رفع آن عبور با برنامه و به موقع از گذرگاه آموزش و تربیت صحیح نیروی انسانی است.