دهه هفتاد میلادی را باید دهه عجیبی برای درام نویسی بریتانیا دانست. روزی که تام استوپارد نمایشنامه «روزنکرانتز و گیلدرسترن مرده اند» را نگاشت و ناگهان مورد توجه منتقدان قرار گرفت، فصل جدیدی در درام نویسی شکل گرفت؛ درامی که تنها وابسته به دیالوگ و داستان و شخصیت نبود. درام تازه وابسته به ارجاعات و متونی بود که نمایشنامه نویس به فراخور طرح و پیرنگ از آنها بهره می برد. «پسران تاریخ» اثری متاخر از این گونه درام نویسی بریتانیایی است. الن بنت، نمایشنامه نویس کهنه کاری است که با تکیه بر دانش تاریخی و اشرافش بر ادبیات اروپا «پسران تاریخ» را نگاشته است. نمایش داستان تقابل دو معلم دبیرستان است. هکتور با