نام حسین(ع) که در میان باشد، نیازی نیست به تقویم نگاه کنی؛ آمدن ماه محرم را از حال و هوای دلت بخوبی متوجه می شوی؛ شوری که در سینه ات غوغا می کند و احساسی که تو را تا اوج عزت ارتقا می دهد؛ عزت حسینی شدن، حسینی بودن و حسینی ماندن. نام حسین(ع) که به میان می آید و پای هیات که وسط باشد، حاضری هستی ات را بدهی تا نام تو را هم در زمره یاران و عزاداران حسینی بنویسند و حلقه غلامی درگاه اهل بیت نبوت برگوشت باشد. دوست داری خادم درگاهشان باشی، چراکه حسین(ع)، همان گونه که جنس غمش فرق می کند، جنس آقایی کردنش هم فرق می کند و خدمتگزاران درگاهش را از لطف و کرمش محروم نمی سازد. بگذریم از این که در مرام حسین(ع)