دستش را در هوا چرخ می دهد، انگشت هایش را سیخ می کند و دندان های درشتش را بیرون می اندازد و می گوید زودتر ردشان می کنیم بروند. خنده گوشه لبش خشکیده و به همسایه اش تنه می زند، او هم می خندد، خیلی محو. زهره دخترش را چهار سال پیش شوهر داد همان تابستان که کلاس پنجم را تمام کرد. ثریا را این حوالی همه می شناسند و یادشان هست چه درسخوان بود، ولی درس را رها کرد و رفت دنبال بختش.

چادری نو پوشیده، گل گلی و پرزرق و برق که به سبک زنان سیستانی گوشه اش را روی دوش انداخته و دستش را از زیرش بیرون داده. لباسش سوزن دوزی شده است، گیرا و جذاب، کار دست خودش؛ عروسی برادرشوهر ثریاست، غذا هم برایمان پلومرغ می آورند