در استانداردی دوگانه، با وجود آنکه هنوز به معاهده جهانی کپی رایت نپیوسته ایم اما الزام به رعایت چنین موردی در قانون داخلی کشور خودمان در نظر گرفته شده، قانونی که پیش از انقلاب و سال 1348 تصویب شده است. قانون حمایت حقوق مولفان و مصنفان و هنرمندان. مستند محکومیت این هنرمندان هم می بایست ماده 23 این قانون باشد. بر اساس این ماده از قانون: «هرکس تمام یا قسمتی از اثر دیگری را که مورد حمایت این قانون است به نام خود یا به نام پدید آورنده بدون اجازه او یا عامدا به شخص دیگری غیر از پدید آورنده نشر یا پخش یا عرضه کند به حبس تادیبی از شش ماه تا سه سال محکوم خواهد شد.» با وجود این ماجراهایی که طی روزهای اخیر درباره طرح شکایت وکلای آقای سرافراز نسبت به آقایان رضا صادقی، سینا سرلک و علی لهراسبی مطرح شده برایم قدری عجیب است. اگر همان گونه که من شنیده ام این سه نفر تنها به بازخوانی اشعار آقای سرفراز، بدون انتشار رسمی آن دست زده باشند صدور چنین حکمی چندان برایم قابل درک نیست. به هر حال ممکن است شما بدون قصد نشر رسمی اثری،بازخوانی آن را انجام بدهید یا حتی از شعری استفاده کنید، بعد از آن هم شاید اثر مذکور دست به دست میان افراد بچرخد و در نهایت سر از فضای مجازی دربیاورد، در چنین شرایطی آیا می توان گفت جرمی صورت پذیرفته است؟ صرف در نظر گرفتن ماده 23 بدون توجه به عرف جامعه و سوءنیت شخص شاید قدری سختگیرانه باشد. اما اگر قرار باشد برای هر طرح شکایتی بدین شکل چنین مجازاتی صادر شود به نظر آن وقت باید برای هر یک از اشخاصی که ناقض کپی رایت هستند و حتی کسانی که در مجالس عروسی، عزا یا جشن ها دست به بازخوانی یا استفاده از اشعار دیگر شاعران می زنند هم مجازاتی صادر کرد. با وجود این بازهم تاکید می کنم که بهتر است با قاضی پرونده یا حتی وکلای سه خواننده مذکورمصاحبه انجام شود تا بدانیم اصل و جزئیات ماجرا واقعا از چه قرار بوده است.