هاج و واج ایستاده اند و دارند به تکنولوژی جدیدی که در نمایشگاه الکامپ نشان شان می دهند، نگاه می کنند. اسباب بازی جدیدی از راه رسیده و نسل موبایل و ایکس باکس و اینترنت به هر چیزی قانع نمی شود. بچه های عجیب و غریبی که هیچ شباهتی به کودکی ما ندارند.

از کودکی ما تا همین حالا زمان زیادی گذشته است اما این بچه ها از گذشته و بچگی ما خبر ندارند، همچنان که ما از بچگی پدر و مادرمان. زرنگ ترند، ذهن شان خلاق تر و فعال تر. نگاه شان که برای چیزهای جدید دو دو می زند و آنقدر ابزار و اتفاق و خبرهای جدید هست که روزشان را بی هیچ تکراری شب کند. توی بازی های کامیپوتری غرق می شوند، سایت های اینترنتی را زیر و رو می کنند، اپلیکیشن های موبایل توی دست شان مثل موم نرم است و هیچ مرزی نمی شناسند. برای ما مرز تعریف روشنی داشت. از محله و مدرسه و خانه فراتر نمی رفت. خیلی اگر آوانگارد بودیم از شهر می زدیم بیرون و به شهر مجاور می رفتیم، اما اینها، همین بچه های دور و برمان، همین وروجک هایی که توی عکس شیفته و متعجب دارند به بازی جدیدی نگاه می کنند از مرز تصور روشنی ندارند. مرزی وجود ندارد. در لحظه از یک نقطه جغرافیایی با آدمی در یک نقطه جغرافیایی دیگر (اگر زبان بلد باشند) ارتباط می گیرند و جهان واقعا برایشان دهکده کوچکی است که گشتن و چرخ زدن در آن از طریق آن همه صفر و یک کاری روزمره است.

آنها کودکی می کنند یا ما؟ این پرسش هیچ جواب مشخصی ندارد.