اینستاگرام به عنوان محبوب ترین شبکه اجتماعی، رسانه فردیت است. فردیتی که مرز درون آدم ها را بیان می کند. جایی که تفاوت ها بیان می شود. جایی که در لابه لای عکس ها و سطرهای ساده یک نوشته کوتاه، یا یک اظهارنظر غیررسمی، یا بیان یک دلتنگی کوچک یا بروز خودمانی یک دلخوری، مخاطب می تواند درک کند که نویسنده و ارسال کننده این پست دراینستاگرام چیست؟ اینستاگرام بیان چیستی فردی است که پست اش را در اشکال گوناگون منتشر می کند؛ در حالی که رسانه هایی چون تلویزیون و مطبوعات بیشتر درباره کیستی آدم ها حرف می زنند.

از این نگاه هنرمندانی که دور از فضای رسمی و حرفه ایی کاریشان دست به کار می شوند و عکس یا نوشته کوچکی را از خود در اینستاگرام منتشر می کنند، قصد ارتباط درونی تر با مخاطبان را دارند. ارتباطی که موضوع اش آوازه خوان است نه آواز. بازیگر است نه بازیگری. نقاش است نه نقاشی. نویسنده است نه نویسندگی. هنرمندان اگر در اینستاگرام همان تصویری را امتداد دهند که از آنها در فضای رسمی سراغ داریم، آدرس را غلط آمده اند. اینجا جای بیان دغدغه های حرفه ای نیست. اصلا اینستاگرام مال دنیای حرفه ای نیست. سایت و مجله و روزنامه و تلویزیون جای حرفه ای است. جای انتشار تصویر رسمی تصویری که بر مبنای حرفه، باید آن را مطابق نیازها و سفارش ها درست کرد و تحویل مخاطب داد. در اینستاگرام شخصی هنرمندان، مخاطب می خواهد از درون دور و ناپیدای هنرمند بداند. از روحی که برایش نقش بازی می کند، نقاشی می کند و آواز می خواند. او به این اینستاگرام سر می زند، تا بداند پشت آن چهره همیشه دیده شده چه چهره ناپیدایی زنده است و نفس می کشد.

شاید تعارفات و حاشیه های موجود در جامعه ما هرگز اجازه ندهد که ارتباط هنرمندان با مخاطبان راهی به درون پیدا کند و آنها از دریچه کوچک آن با مخاطبان خود حرف بزنند؛ اما هرچه هست روی همین زمین باید ایستاد و نگاه کرد. از پشت این پنجره که اسمش اینستاگرام است و یک سویش هنرمند ایرانی ایستاده و یک سویش مخاطب ایرانی.