مرگ سرنوشت مشترک و ناگزیر همه ماست. تقدیری مقدر و کاملا طبیعی. گرچه مرگ خانه آخر است و پایان راه، اما خوشا به حال آنان که مرگ شان، تازه، خود آغاز راه است؛ آغازی برای دیگران. مرگی غبطه برانگیز که خود زندگی جدیدی را رقم می زند. به این جا که برسد، مرگ دیگر مرگ نیست! زیبا و باارزش است و به نوعی عین زندگی. اهدای عضو یکی از جلوه های این نوع از مرگ است. طی چند سال گذشته مردم بیش از پیش با عضویت در بانک اهدای عضو اعضای بدن خویش را -بعد از مرگ مغزی- به بیماران نیازمند می بخشند و به این ترتیب با مرگ خود زندگی جدیدی به آنها هدیه می کنند. اما قصه ما قدری فراتر از داستان مالوف اهدای عضو است. ما در میان خود