یک ماه قبل از رسیدن به 62 سالگی. ساعت مرگ برای او در روز دوم آبان کوک شده بود. حالا کو تا برسد به دهم آذرماه که روز تولدش است. کار از کار گذشته و دیگر حتی اگر علی پروین هم بالای سرش برود، لب هایش را گرد کند و بگوید: «ابرام پاشو» او جانی ندارد که پا شود. همین چند ماه پیش و در فصل بهار بود که آشتیانی در بستر بیماری افتاد. رفت توی کما و هیچ کسی را نمی شناخت، اما وقتی پروین به عیادتش رفت و گفت: «ابرام منو می شناسی؟» سری به نشانه تایید تکان داد. حالا اما قصه، قصه مرگ است و روایت یک وداع. وقتی پروین پیام تسلیت می فرستد باید باور کرد و با این غم بزرگ کنار آمد. باید باور کرد که ابراهیم آشتیانی از بین ما رفته است.