محمد لاهوتی، رئیس کنفدراسیون صادرات ایران با بیان این که عدم عضویت ایران در سازمان تجارت جهانی سیاسی است، گفت: ایران بزرگ ترین کشور خارج از سازمان تجارت جهانی است. بنابراین باید تلاش کرد که از روش های دیگر، خلا حضور ایران در سازمان جهانی تجارت را پرکرد.

لاهوتی گفت: چین زمانی که عضو سازمان تجارت جهانی نبود، این مساله را با انعقاد توافق نامه های تجارت ترجیحی (توافق نامه های تجارت دوجانبه) حل و میزان حجم تجارت خود را تعدیل کرد. بنابراین لازم است، قبل از این که بازار به روی کالاهای ایرانی بسته شود، مشکلات حل شود و انعقاد توافق نامه های تجارت ترجیحی می تواند راهگشای بخشی از مشکلات باشد.

گفتنی است، روند سال های گذشته کشورها در تجارت بین المللی نشان از آن دارد که انعقاد قراردادهای تجارت دوجانبه (توافق نامه تجارت ترجیحی)، نقش عمده ای در حضور گسترده تر کشورها در عرصه رقابت بین المللی دارد.

مزایای توافقات تجاری دوجانبه در کنار موفق نبودن سازمان تجارت جهانی (WTO) در دستیابی به یک توافق جامع جدید، موجب شده است، حتی کشورهایی که سال هاست عضو سازمان تجارت جهانی هستند، این راهبرد را در تجارت خارجی خود پیش بگیرند. در حال حاضر، بیش از 50 قرارداد تجارت دوجانبه میان کشورهای مختلف منعقد شده که نشان از مسیر جدید گسترش تجارت جهانی دارد.

یک قرارداد تجارت دوجانبه می تواند، با لغو محدودیت تجاری، ایجاد نظام هماهنگ تعرفه های گمرکی و تخصیص بهینه تر منابع، فرصت مناسبی در حوزه تولیدات و بهره برداری بیشتر از منابع ایجاد کند و زمینه گسترش فعالیت های مشترک اقتصادی (از قبیل تجارت، سرمایه گذاری، نقل و انتقال سرمایه، تولید بین المللی، دسترسی به بازارهای مصرف بزرگ تر و دسترسی به پتانسیل تجاری بالا) میان دو کشور را فراهم آورد.

در شرایط کنونی لازم است، مسئولان حوزه تجارت خارجی کشور با تمرکز بر طراحی توافقات هوشمندانه با کشورهای هدف، به سمت گسترش توافقات تجاری دوجانبه از طریق انعقاد توافق نامه های تجاری دوجانبه حرکت کنند.