در یادداشت پیشین (11/8/1396) اشاره ای گذرا به فراوانی بسیار زیاد اختلالات و مشکلات روان پزشکی در ایران و سایر کشورهای جهان شد و این مفهوم به تحریر درآمد که بسیاری از مردم ممکن است اختلالات روان پزشکی را تنها با تصویری کهنه و تاریخی از اختلالات شدید روانی به یاد آورند و آنها را تنها برابر با انواع صعب العلاجشان بدانند، درحالی که «اکثریت قاطع» مبتلایان به این اختلالات، همان افراد عادی اجتماع هستند و به بیانی واقعی تر خود ماییم. در آن یادداشت همچنین به نگرانی مفرط مردم از ادامه درمان های دارویی و تکیه بسیاری بر استنباط های شخصی برای تشخیص و درمان اشاره شد که هردوی آنها به عدم پیگیری درمان منطقی