طی مدت اخیر پس از آنکه چند فیلم روز دنیا را تماشا کردم، به این نتیجه رسیدم که بهتر است مدتی جریان فیلم سازی متوقف شود. به نظرم در حال حاضر و در همه جای دنیا با یک بحران فرهنگی روبه رو شده ایم، بحرانی که دوربین های دیجیتال آن را تشدید کرده اند. بنابراین از فیلم های روز که عبور کنیم به مناسبت تولد «ژان لوک گدار» توصیه می کنم که فیلم های این کارگردان را تماشا کنید.

اگر بخواهم از ژان لوک گدار اثر مشخصی را معرفی کنم، آن اثر «وداع با زبان» خواهد بود. گدار، وداع با زبان را در سال 2014 ساخت، فیلمی که به نوعی می توان آن را یک وصیتنامه دانست؛ گدار در این ساخته غریب ما را به سرچشمه ها ارجاع داده و این نکته را می گوید که به رجعتی ادبی نیاز داریم. او در این اثر علاوه بر این مساله، مخاطب را به طبیعت نیز ارجاع می دهد. وداع با زبان اگرچه یک فیلم عشقی بوده اما در واقع داستان آن از زبان یک سگ ولگرد نقل می شود. درباره این فیلم یک نکته دیگر نیز وجود دارد، این فیلم به دیجیتالیزم پرداخته و اگرچه اثری سه بعدی بوده اما درون خود با این مدل آثار ضدیت دارد.

در مورد موسیقی نیز اگر بخواهم یک پیشنهاد بدهم، آن پیشنهاد کارهای هاردراک دهه 70 میلادی و بویژه آثار گروه دیپارتد است. موضوع فیلم گدار درباره زن و مردی است که با یکدیگر آشنا می شوند، به هم دل می بازند و در نهایت از عشق فارغ می شوند. گدار 83 ساله در این فیلم نشان می دهد که چگونه زبان، به شیوه های مختلف، ما را در ارتباط با یکدیگر ناکام می گذارد و در عین حال به مخاطب یادآوری می کند که در سینما قانونی برای اینکه چه چیزی باید گفت و چگونه باید گفت وجود ندارد. این فیلم در سال 2014، جایزه هیات داوران جشنواره فیلم کن و همچنین جایزه بهترین فیلم از طرف انجمن ملی منتقدان فیلم امریکا دریافت کرد. در این فیلم 70 دقیقه ای بازیگرانی چون الوآز گوده، جسیکا اریکسون، کامل عبدلی، ریشارد شوالیه، الکساندر پایتا و... بازی می کنند.