«وجدان، وحشتناک ترین چیز در دنیاست. روزی که من شانه به شانه صدها و هزاران نفر از همراهان غیرنظامی ام به لوله اسلحه سربازها خیره شدیم، روزی که بدن های دو نفری را که اول از همه قتل عام شدند، روی چرخ دستی گذاشتند و تا جلوی جمعیت بردند، من مات ومبهوت به دنبال کشف چیزی پنهان درون خودم بودم، به دنبال کشف غیاب ترس. یادم می آید حس می کردم که حالا وقت مردن است، حس کردم خون صدها و هزاران قلب، همگی در یک شاهرگ جریان پیدا کرده است، خون تازه و پاک... به باشکوهی قلبی واحد، و ضربان این خون را به تمام رگ ها و به خود من منتقل می کرد و با جرئت حس کردم که بخشی از آن هستم.» این بخشی از رمان «اعمال انسانی» هان کانگ